Komunikacja TIK częsć I

Encyklopedia definiuje komunikację jako wymianę informacji miedzy jej uczestnikami. Nośnikami danych mogą być słowa, gesty, teksty, obrazy, dźwięki. Komunikacja to szerokorozumiany kontakt z drugim człowiekiem, sprawczość, wyrażanie własnego zdania. Jest niezwykle ważna na każdym poziomie rozwoju człowieka. Wszelkie trudności w komunikacji prowadzą do odosobnienia, izolowania sie osób z powyższym problemem. Różnorodne trudności komunikacyjne to jeden z aspektów terapii osób ze spektrum autyzmu. Czy jednak umiejętność mowy to już cała komunikacja? Odpowiednie rozumienie otrzymywanych wiadomości to również element komunikacji. Tak zwane osoby wysokofunkcjonujące, młodzież ze spektrum realizująca podstawę programowa w szkołach również potrzebuje szczególnego podejścia do przekazywanej im wiedzy. To, ze mowa nie sprawia im kłopotów nie oznacza wcale, ze bez trudności rozumieją zagadnienia przekazywane na lekcjach. Zajęcia dotyczące zagadnień czysto logicznych, przedmiotów ścisłych stanowią mniejszy problem niż przedmioty humanistyczne, w których pojawiają sie związki frazeologiczne, interpretacje poezji, krótko mówiąc-niuanse językowe. W jaki wiec sposób przekazać treści, które oczywiste nie są? Jednym z nich jest idea myślenia wizualnego. Nauczyciel przedstawia zagadnienia w formie notatki rysowanej. Celem jej nie jest wykonanie ładnego rysunku, tylko tworzenie za jej pomocą efektywnego przekazu. Zalety takiej wizualizacji to przede wszystkim angażowanie wyobraźni, kształtowanie kreatywności (z czasem uczniowie sami rysują swoje notatki ulepszając je za każdym razem), utrzymywanie skupienia i koncentracji oraz atrakcyjna forma. Obraz szybciej trafia niż słowo pisane, a element zabawy sprawia, ze łatwiej zapamiętuje się utrwalane treści. Jak wiadomo nie każdy posiada uzdolnienia plastyczne. W wizualizacji jednak nie chodzi o atrakcyjność rysunku, lecz pracę samą w sobie. Kolejnym sposobem dającym rewelacyjne efekty edukacyjne jest tworzenie tak zwanych lapbookow, czyli w wolnym tłumaczeniu „książek na kolanach”. Uczeń wykonuje ją dowolnie komponując i dobierając treści, które chowa w przez siebie wykonane koperty, papierowe skrytki. Jak na książkę przystało, lapbook posiada tytuł i autora. Poza świetną zabawą podczas tworzenia, lapbook posiada ogromne treści dydaktyczne – zbiera najważniejsze elementy omawianego zagadnienia. Dosyć kłopotliwym elementem nauki języka polskiego jest budowanie dłuższych firm wypowiedzi. Samodzielne konstruowanie zdań, wymyślanie opowiadań, czy choćby dobór odpowiedniego słownictwa ni jest łatwa sprawa. Bardzo pomocne okazują sie kości opowiadania, tzw.story cubes. Uczestnicy ćwiczenia rzucają kośćmi, na których umieszczone są różne obrazki (słowa, cyfry). Zadanie polega na ułożeniu początkowo zdania, później zaś całego opowiadania zawierającego wylosowane słowa. Uczniowie poprzez zabawę rozwijają kreatywność. Kości narzucają temat, w związku z tym pozostaje juz tylko tworzyć. Bardzo ciekawym narzędziem ćwiczącymi umiejętności pisania są komiksy, a zwłaszcza te internetowe ( storyboardthat.pl). Uczeń sam komponuje środowisko, dobiera postaci i siła rzeczy tworzy konwersację. W tym przypadku również ogromna role odgrywa zabawa, element atrakcyjności. Przekazana uczniom wiedzę należy w odpowiedni sposób sprawdzić. Wychodząc na przeciw uczniom ze spektrum dobrze jest w miarę możliwości korzystać z testów wielokrotnego wyboru. Zdarza się bowiem, iż uczeń zna odpowiedz, ale trudno mu jest właściwie ubrać ją w słowa. Testy wcale nie musza być nudne i zawsze papierowe. Korzystając z portali typu quizizz, czy kahoot! tworzy się atrakcyjne wizualnie testy, które uczeń rozwiązuje na tablecie lub telefonie. Nauczyciel od razu otrzymuje sprawdzona prace (system punktuje i podsumowuje sprawdzian), a uczeń w atrakcyjny dla siebie sposób (nierzadko z humorem) rozwiązuje zadania.